Vanaf de invoering van de zelfsturende teams heb ik grote vraagtekens gezet bij de effectiviteit hiervan. En zeker bij de halleluja stemming waarmee het overal werd omarmd.
Ik weet het, zo gaat het nu eenmaal. Er ontstaat een nieuw idee, een nieuwe opvatting en je leest een tijdlang niets anders meer. Het is het ei van Columbus, het zal leiden tot meer betrokkenheid bij de organisatie, onderlinge betrokkenheid, meer resultaten, hogere productie, meer zelfrealisatie, etc.
En als iets te mooi is om waar te zijn, … dan is het niet waar.
Ik zeg niet dat het nooit zal werken of nergens zal werken.
Laat een hoogopgeleid innovatieteam in Silicon Valley vooral zelfsturend zijn. Waarschijnlijk worden alle verwachtingen rondom zelfsturing dan waargemaakt.
Maar wil een gemiddeld team in het werkveld zorg, welzijn of hulpverlening succesvol zelfsturend kunnen zijn dan moet er veel aan randvoorwaarden en ondersteuning omheen gebouwd worden om dit te laten slagen. En dan nog ...
Gebeurt dit niet dan is het naar mijn mening tot mislukken gedoemd en heeft het meer weg van verwaarlozing.
Zoals ik ook het te allen tijde vasthouden aan de eigen verantwoordelijkheid van cliënten in een aantal gevallen beschouw als regelrechte verwaarlozing. Iets wat mij betreft te vaak voorkomt binnen de hulpverlening. Alleen al de suggestie om de verantwoordelijkheid in te perken of juist tijdelijk over te nemen (bv met betrekking tot al of niet innemen van medicatie) is dan vloeken in de kerk.
Ik ben er voorstander dat er, onderbouwd, wat vaker gevloekt wordt in de kerk!
Bijgevoegd een link naar een artikel van Anne Nederveen Pieterse, universitair hoofddocent Organizational Behavior bij Rotterdam School of Management, Erasmus University (RSM), die de hoge verwachtingen mbt zelfsturende teams wat tempert.
Reactie plaatsen
Reacties