Soms schaam ik me gewoon dat ik Nederlander ben.
En zou ik liever Luxemburger, Duitser, Zwitser, Fransman, Fin, Ier, Kroaat, Portugees, Litouwer, Bulgaar, Belg of Griek zijn.
Dit is zo’n moment.
Op één of andere, misschien naïeve manier, denk je even dat een mogelijk gevolg van corona een grotere betrokkenheid op elkaar zou kunnen zijn. Dan hou je er in elk geval toch nog iéts positiefs aan over!
Aan de oppervlakte zijn daar ook genoeg signalen voor. Je ziet overal initiatieven, spandoeken of berichten op social media in de trant van "samen met elkaar", "samen voor elkaar", "samen overwinnen we dit", ……
En dan lees je bijgevoegd artikel en land je weer met beide benen op de grond. Er is niets veranderd, er zal niets veranderen en waarom ben ik zo naïef te denken dat we misschien nú wel iets zouden leren van wat ons met zijn allen overkomt? Omdat het zo mooi zou zijn, maar ik ben bang dat het ijdele hoop is. Het geeft me wél een bittere nasmaak bij al die mooi klinkende kreten op social media en op spandoeken. Samen is wel erg beperkt gedefinieerd helaas.
Reactie plaatsen
Reacties